سرهنگی، لغتی است که ریشه آن به منطقه فرهنگی سیستان بر می‌گردد. بنا به منابع تاریخی، از کلمه سَرهَنگ برای فرماندهان عیاران (سرعیار) در زمان یعقوب لیث صفار استفاده می‌شده است که احتمالاً نام این طایفه سیستانی نیز برگرفته از این کلمه باشد. جَد این طایفه فردی به نام سرهنگ بوده که در روستاهای بَزی و آبادی‌های اطراف آن دارای ثروت و زمین فراوان بوده است و مردم آن روستا برای وی احترام خاصی قائل بوده‌اند.از گفته‌های علی رضا سرهنگی (از بزرگان طایفه سرهنگی) چنین بر می‌آید که:

هنگامی که در سیستان اداره ثبت احوال دایر شد، سرهنگ اسم خود را به عنوان نام خانوادگی طایفه و خاندان خود نهاد واز آن به بعد، افراد این خاندان به سَرهَنگی معروف گردیدند.[نیازمند منبع]

بنا به قولی دیگر، ریشه کلمه سرهنگی از کلمه سَرَنگ (نوعی گیاه خاص که فقط در سیستان می‌روید) گرفته شده است        امروزه افراد این طایفه، در استان گلستان و شهرستان‌های گالیکش (به ویژه روستای میرزاپانگ)، کلاله و گنبد و روستای بَزی در سیستان و بلوچستان زندگی می‌کنند